در حالی که بخش کشاورزی تنها ۳.۳ درصد از تولید ناخالص ملی عراق را تشکیل می‌دهد، اما حدود یک‌پنجم از نیروی کار این کشور در این بخش مشغول به کار هستند.
تاریخاً حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد از زمین‌های قابل کشت عراق زیر کشت بوده‌اند. تحت برنامه «نفت در برابر غذا» سازمان ملل متحد، عراق به مقدار زیادی غلات، گوشت، مرغ و محصولات لبنی وارد می‌کرد. در دهه ۱۹۸۰، دولت عراق سیستم کشاورزی اشتراکی خود را لغو کرد. اما با آغاز جنگ خلیج فارس، کشاورزی عراق هم از نظر فیزیکی مختل شد و هم به دلیل تحریم‌های اقتصادی سازمان ملل با چالش‌های بزرگی مواجه شد. دولت عراق برای مدیریت بحران، بازار غلات و دانه‌های روغنی را انحصاری کرد، سهمیه‌بندی تولید را اعمال نمود و سیستم توزیع عمومی برای کالاهای اساسی ایجاد کرد.
در دهه ۱۹۹۰، با کاهش یارانه‌های کشاورزی و افزایش مالیات بر محصولات، چالش‌های بیشتری بر کشاورزان تحمیل شد. در منطقه کردستان عراق که زیر نظر دولت مرکزی نبود، اقتصادی بر پایه بازار آزاد با حمایت کمک‌های بین‌المللی به وجود آمد.
از سال ۱۹۹۶، برنامه «نفت در برابر غذا» به عراق اجازه داد تا با صادرات نفت، کالاهای اساسی از جمله غلات را وارد کند. به این ترتیب، واردات غلات عراق به طور قابل‌توجهی افزایش یافت. هرچند، به دلیل رقابت خارجی، تولید داخلی محصولاتی چون گندم، جو، و ذرت کاهش یافت. با وجود این که بخش‌های تولیدی کمتر به محصولات بین‌المللی وابسته بودند، ولی خشکسالی، شیوع بیماری‌های گیاهی و دامی همچنان این بخش‌ها را تحت تأثیر قرار داد.
پس از حمله آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳، بسیاری از عراقی‌ها برای تأمین مواد غذایی به یارانه‌های دولتی وابسته شدند. پروژه‌های بازسازی کشاورزی که توسط ایالات متحده پشتیبانی می‌شد، بر افزایش بهره‌وری کشاورزی تمرکز داشت. این پروژه‌ها شامل آزمایش و بهبود روش‌های کشاورزی، افزایش تولید محصولات غذایی و دام و بهبود شبکه‌های آبیاری بود.
در سال‌های بعد از ۲۰۰۶، گروه‌های بازسازی استانی به مناطق مختلف اعزام شدند تا از نیازهای محلی آگاهی یافته و پروژه‌های متناسب با شرایط را با حداقل بوروکراسی اجرا کنند. هرچند برخی منتقدان معتقد بودند که نبود راهبرد ملی در کشاورزی و عدم توجه به فرهنگ بومی عراق، اثربخشی پروژه‌ها را کاهش داده است.
به رغم این تلاش‌ها، تولیدات کشاورزی عراق به سطح قبل از بحران بازنگشت. به گزارش سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد (FAO)، تولید گندم و برنج طی دهه بعد از سال ۲۰۰۲ افزایش یافت، اما تولید جو و ذرت کاهش داشت. با وجود شرایط آب‌وهوایی مطلوب و افزایش نسبی تولید غلات در سال‌های اخیر، عراق همچنان به واردات محصولات کشاورزی وابسته است.
در سال‌های اخیر، تغییرات اقلیمی و کاهش بارش باران مشکلات دیگری را برای کشاورزی عراق ایجاد کرده‌اند. کشاورزان کوچک‌مقیاس که قادر به تحمل کاهش سطح آب نیستند، ناچار به ترک زمین‌های خود و جستجوی معیشت‌های جدید شده‌اند.
